Psychoterapia pozytywna (PPT) to nurt w psychoterapeutyczny skupiony nie na internalizowaniu cierpienia i porażek, ale na poszukiwaniu mocnych stron. Psychoterapii pozytywnej nie należy mylić ani łączyć z pozytywną poppsychologią.
Podejście to opisywane jest często jako coś w na pograniczu terapii humanistycznej i psychodynamicznej. Psychoterapia pozytywna integruje podejścia znane z głównych nurtów: skupienie na koncepcji ludzkiej natury i człowieka jako całości [humanistyczna], psychodynamiczne rozumienie zaburzeń i poszukiwania ich braku oraz równowagi, ale także systemowe spojrzenie na praktyczne aspekty funkcjowania w życiu społecznym.
Zawiera też elementy treningu samopomocy, zorientowania na cel.
Do 1977 r. psychoterapia pozytywna nazywana była “metodą różnicową”. Termin “pozytywny” pochodzi od swojego łacińskiego źródła “positivus”, a więc “faktyczny”, “rzeczywisty”, “praktyczny”.
Celem psychoterapii pozytywnej jest pomoc odnaleźć swoje mocne strony, zasoby, potencjał, a niekiedy również cel.
Psychoterapia pozytywna kierowana jest do ludzi w kryzysie tożsamości, po lub w trakcie wypalenia zawodowego, wypalenia autystycznego lub ADHD. Jak również po zaskakujących diagnozach psychiatrycznych, traumatycznyh wydarzeniach, niespodziewanych wydarzeniach.
Pomaga również budować poczucie własnej wartości i pewności siebie. Skierowana jest zatem do osób w każdym wieku, które borykają się z tym problemem.
Metoda ta jest wrażliwa na konteksty kulturowe, innowacyjne techniki, zastosowania poradnictwa, edukacji, profilaktyki, anegdot, metafor, ale również konkretnych odniesień do codziennego życia klienta.
Trzy główne założenia psychologii pozytywnej:
zasada nadziei,
zasada równowagi,
zasada konsultacji.
Dzięki terapii tego rodzaju klient ma możliwość zmiany punktu widzenia nie tylko na siebie, ale również na swoje trudności, swoje otoczenia, a także przywrócić równowagę i dbać o dobrostan wewnętrzny.